Γράφει η Αργυρώ Χατζηπαναγιώτου
Δημήτριος Παπαρρηγόπουλος(1843-1873): Ο ελπίζων εις το μέλλον ρομαντικός ποιητής
«Ελπίζετε αλλά ποτέ, ποτέ σας μη ζητείτε, τον κόσμον ον φαντάζεσθε, τον κόσμον ον ποθείτε» Δημήτριος Παπαρρηγόπουλος
Ο Δημήτριος Παπαρρηγόπουλος, ήταν Έλληνας νομικός, θεατρικός συγγραφέας και ποιητής. Ήταν γιος του Ιστορικού Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου.
Γεννήθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου 1843 στην Αθήνα, όπου και απεβίωσε στις 21 Μαρτίου 1873. Τα αίτια του θανάτου του ήταν εγκεφαλική συμφόρηση, που προκλήθηκε από μακροχρόνια ασιτία, λόγω απεργίας πείνας.
Το 1873 κήρυξε απεργία πείνας και αρνιόταν να λάβει τροφή, ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τη φυλάκιση των εργατών που υπερασπίστηκε στις δίκες των Λαυρεωτικών. Άντεξε δίχως τροφή για 37 μέρες και σύμφωνα με τις εφημερίδες της εποχής, παρέμεινε όλο αυτό το διάστημα στη συμβολή των οδών Ιπποκράτους και Ακαδημίας στην Αθήνα, όπου πέθανε. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα της εποχής ήταν «Θάνατος εκ μελαγχολίας».
Το συγγραφικό του έργο διακρίνεται για τον ρομαντισμό του και ανήκει στη λεγόμενη Α’ Αθηναϊκή Σχολή. Σε ηλικία 18 ετών (1861) δημοσιεύει, ανωνύμως, μία μελέτη με το τίτλο: Σκέψεις ενός ληστού ή η καταδίκη της κοινωνίας. Στο έργο αυτό διακρίνεται η ρομαντική και αναρχική διάθεση της σκέψης του:
«Ληστής, κακούργος! Οι πλούσιοι τους τρέμουσιν, οι πτωχοί τους τιμώσι‧ τις τους καταφρονεί; Ο νόμος; Όχι, διότι δεν θα τους ετιμώρει».
Έγραψε στην καθαρεύουσα, ποιήματα, δοκίμια και θεατρικά έργα. Η πολιτική μονόπρακτη κωμωδία: Συζύγου εκλογή το 1868 γνώρισε επιτυχία τόσο στην ελληνική σκηνή, όσο και σε θεατρικές σκηνές του εξωτερικού. Το δοκιμιακό του έργο διακρίνεται για την φιλοσοφική του διάθεση. Αν και τα περισσότερα έργα του είναι σε πρόζα, στα ελληνικά γράμματα είναι περισσότερο γνωστός για τα ολιγάριθμα ποιήματα που έγραψε. Το παρακάτω ποίημα είναι από την ποιητική συλλογή: Στόνοι, 1863
Ελπίζω εις το μέλλον
Το παρελθόν είν’ όνειρον, πόθων σπασμοί, ελπίδες,
και το παρόν μαστίζουσιν εισέτι καταιγίδες‧
μας πλήττει πρώτον ο Θεός την ευτυχίαν στέλλων,
ελπίζω εις το μέλλον.
Το παρελθόν ήτο μικρός τις κόκκος εις το χώμα,
και το παρόν δενδρύλλιον πατούμενον ακόμα,
δένδρον θα γίν’ εις τον Θεόν τους κλάδους αποστέλλον,
ελπίζω εις το μέλλον.
Το παρελθόν είναι σωρός εκπληκτικών συννέφων,
και το παρόν ο κεραυνός ο τας θυέλλας στέφων,
αλλά μακρόθεν φαίνεται αστήρ τις ανατέλλων,
ελπίζω εις το μέλλον.
Το παρελθόν είναι η νυξ η πλήρης μαύρου σκότους,
εις το παρόν βλέπω σκιάς, εικόνας αλλοκότους,
πλην της νυκτός ο σύντροφος ιδού το φως του στέλλων,
ελπίζω εις το μέλλον.
Το παρελθόν είναι ωόν του αετού εισέτι,
και το παρόν αετιδεύς εις τα μικρά του έτη,
αλλά θα φθάσ’ η πτήσις του και μέχρι των αγγέλων,
ελπίζω εις το μέλλον.
Δημήτριος Παπαρρηγόπουλος
Η Αργυρώ Χατζηπαναγιώτου είναι εκπαιδευτικός με Μεταπτυχιακό Δίπλωμα στη Λογοτεχνία (UNED, Μαδρίτη)