Λογοτεχνικές Διαδρομές
Γράφει η Αργυρώ Χατζηπαναγιώτου
Εκπαιδευτικός με Μεταπτυχιακές Σπουδές στην Μεθοδολογία και Έρευνα της Λογοτεχνίας (Ισπανικής και Ισπανόφωνης, UNED,Μαδρίτη)
Η οδός Ασκληπιού κάπου στον χωροχρόνο
Δεν ξέρω γιατί το ποίημα: Οδός Ασκληπιού, της ποιήτριας Μαρίας Χρονιάρη, μου φέρνει στον νου τον Περικλή Γιαννόπουλο να συζητά με τον Κωστή Παλαμά ή να συναντά, ανέλπιστα, τη Σοφία Λασκαρίδου, στην οδό Ασκληπιού, κάπου στον χωροχρόνο.
Ίσως γιατί οι δύο τους-Παλαμάς και Γιαννόπουλος-, καθ ομολογίαν του Παλαμά, συνήθιζαν να κάνουν περιπάτους και να συζητούν για την πολιτική κατάσταση της χώρας, κάνοντας αναλύσεις και επισημάνσεις για την έλλειψη της ηγετικής φυσιογνωμίας που θα εκπλήρωνε τις προσδοκίες και τους στόχους που είχε θέσει ο Στρατιωτικός Σύνδεσμος για την πολιτική, οικονομική και κοινωνική ανάταση της Ελλάδας.
Στόχοι, που η υλοποίησή τους θα έβγαζε τη χώρα από το τέλμα στο οποίο είχε περιπέσει μετά την βαριά ήττα κατά τον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1897.
Περιπατώντας, λοιπόν, ένα ωραίο καλοκαιρινό δειλινό, τότε στα 1909, λίγο μετά το Κίνημα στο Γουδί (Αύγουστος 1909), όχι στην οδό Ασκληπιού, αλλά στο Ζάππειο, ο Περικλής Γιαννόπουλος, θα κάνει λόγο, ως προφήτης, στον Κωστή Παλαμά για τα προτερήματα του Ελευθέριου Βενιζέλου και το ρόλο που θα μπορούσε να παίξει στα πολιτικά δρώμενα της χώρας.
Άλλοτε πάλι, διαβάζοντας το ποίημα, είναι σαν να βλέπω μια αναπάντεχη συνάντηση, στην οδό Ασκληπιού, της Σοφίας Λασκαρίδου με τον Περικλή Γιαννόπουλο σε ένα χωροχρονικό συνεχές, σε μία καμπύλωση του χωροχρόνου, να του λέει , υπό το έκπληκτο βλέμμα του Κωστή Παλαμά, όσα δεν πρόλαβε να του πει πριν την ξαφνική αναχώρησή του για τους Ασφόδελους Λειμώνες.
Παρελθόν, παρόν, μέλλον, αέναος κύκλος ζωής στην καμπύλη του χρόνου…
Να είναι έτσι άραγε; Ποιος ξέρει… Αλλά τι σημασία έχει, όλα είναι στη φαντασία τη δική μου, της ποιήτριας, και στη δική σου φαντασία αναγνώστη…
Οδός Ασκληπιού
Σε βλέπω να κατηφορίζεις την Ασκληπιού
με όλα τα κύματά σου βουλιαγμένα
Προσπαθώ να ξεχωρίσω στο πρόσωπό σου
τη μορφή σου
Τίποτα που να σε θυμίζει
δεν έμεινε
Πλησιάζω αργά
Με τις ρυτίδες μου όλες αναμμένες
σε χαιρετώ
σαν τα πάντα να είναι αύριο
Ο Παλαμάς γυρνά το κεφάλι
και μας κοιτά έκπληκτος
Είδες, σου λέω,
τίποτα απ ό,τι μας άγγιξε
δεν χάνεται στον χρόνο
Ίσως ήρθε η ώρα να πάρουμε τη θέση μας
πλάι του
Έτσι κι αλλιώς
μόνο εκείνος κρατά
τόσα χρόνια
το μυστικό μας
Μαρία Χρονιάρη, 2017
Από την Ποιητική Συλλογή: Αγέννητη Γη, Εκδ. Σοκόλη