Ο Νίκος Κορντηράς σκηνοθετεί τον Βαγγέλη Κουκουλάκη και μας προσκαλεί να πάμε να δούμε 90s!
Ο Νίκος Κροντηράς, σκηνοθετεί ένα δρώμενο με πρωταγωνιστή τον Βαγγέλη Κακουλάκη και μια πλειάδα αγαπημένων καλλιτεχνών όπως ο Καρβέλας, η Αλέξια, ο Ρακιτζής, ο Χαριτοδιπλωμένος που πλαισιώνουν τον Βαγγέλη μέσα από τη μαγεία της τεχνολογίας! Ο Βαγγέλης συνομιλεί, αστειεύεται, νοσταλγεί παρέα με μια οθόνη, που μεταμορφώνεται σε ένα «παράθυρο» στο παρελθόν και στις αναμνήσεις μιας παραληρηματικής νεότητας! Με δυο λόγια ένα οπτικοακουστικό παραλήρημα με τα τραγούδια της δεκαετίας του 90s.
Κύριε Κροντηρά, έχετε μεγάλη εμπειρία στο θέατρο, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση σε μία πορεία που φαίνεται πώς ταυτίζεται με τις ανάγκες κάθε εποχής. Με ποια κριτήρια επιλέξατε να δημιουργήσετε και να σκηνοθετήσετε ένα μουσικό δρώμενο, ένα νέο concept όπως το «ΠΑΜΕ να δούμε 90’s»;
“Με το μόνο κριτήριο ενός θεατή. Με αγωνία έψαχνα να βρω κάτι καινούργιο, κάτι εκφραστικό, όσο μπορούσα δηλαδή. Ύστερα σκεφτόμουν ότι όσον αφορά το χτίσιμο μιας παράστασης, πρέπει να βάλουμε όσο το δυνατόν καινούργια στοιχεία…”.
Είδαμε ότι στο concept αυτό παντρεύετε έναν λόγο, ευφυώς κωμικό, με το βίντεο και τη μουσική, δημιουργώντας μια βιωματική αλληλεπίδραση. Πόσο εφικτό θα ήταν αυτό εάν δεν είχατε ασχοληθεί με το θέατρο;
“Θα ήταν πολύ πιο δύσκολο, γιατί όπως καλά γνωρίζουμε όλοι, κάθε τέχνη έχει τα δικά της μυστικά, που μόνο αν ασχοληθείς μαζί της, μπορείς να τα γνωρίσεις και να τα χρησιμοποιήσεις”.
Ποια είναι η νέα οπτική που επιθυμείτε να προβάλλετε σκηνοθετικά στο «ΠΑΜΕ να δούμε 90’s»;
“Δύσκολη ερώτηση, να προβάλλω, περισσότερο να δείξω θα έλεγα μια καινούργια οπτική, η οποία χρησιμοποιεί, όσο μπορεί περισσότερο την τεχνολογία. Ένα θέαμα, το οποίο θα μπορούμε να προσφέρουμε εύκολα σε πολλούς χώρους. Σε χώρους, οι οποίοι δεν έχουν απαραίτητα, τα πολύ υψηλά στάνταρ που έχουν οι μεγάλες και οργανωμένες σκηνές, από πλευράς εξοπλισμού και προδιαγραφών”.
Θεωρείτε ότι η νέα αυτή οπτική δημιουργεί νέους ορίζοντες στην επαφή του κόσμου με τη μουσική σκηνή;
“Θα ήθελα να πιστεύω πως ναι. Οι εποχές αλλάζουν, οι νέες ιδέες και η τεχνολογία το καταφέρνουν κυρίως αυτό. Δεν γίνεται να μην λάβουμε υπ’ όψιν μας την κατάργηση των συνόρων της επικοινωνίας, τα κοινωνικά δίκτυα, τους νέους τρόπους συνομιλίας των ανθρώπων. Είναι στην καθημερινή μας ζωή αυτά. Στην καθημερινή ουσιαστική μας “συνομιλία» είναι εργαλεία, το πως θα τα χρησιμοποιήσουμε, ένας φίλος έλεγε «ένα σφυρί και χτίζει και γκρεμίζει ένα σπίτι», εξαρτάται πώς θα το χρησιμοποιήσεις”.
Συναντήσατε δυσκολίες στη μεταφορά και υλοποίηση της ιδέας όσον αφορά τους συνεργάτες και τα μέσα προώθησης;
“Ε, ναι φυσικά., στην Ελλάδα ζούμε, πολύ μεγάλες δυσκολίες στο να μεταφέρεις την ιδέα σου σε πολλούς ανθρώπους… Ιδίως στην χώρα μας, όπου ο Έλληνας πείθεται μόνο με το παράδειγμα. Ε, τώρα έχουμε να δείξουμε ένα παράδειγμα και η αλήθεια είναι ότι πείστηκαν αρκετοί”.
Πώς έγινε η επιλογή αυτής της μουσικής εποχής;
“Η δεκαετία των 90ς είναι γενικά μια πολύ ενδιαφέρουσα εποχή… Είναι η εποχή όπου ο Έλληνας βγαίνει από τη μιζέρια του (με άσχημο φυσικά τρόπο), θέλει να γλεντήσει, δεν θέλει να πολυπροβληματίζεται και είναι η εποχή που έγιναν τα πιο ουσιαστικά κιτς (από πλευράς θεάματος και μουσικής) κι οι πιο πολλές αρπαχτές. Επομένως είναι μια καλή εποχή, από τη μια να θυμηθούμε τι έγινε τότε, και από την άλλη και να δούμε το τότε με μια άλλη ματιά, πιο…πιο ευχάριστη”.
Η μουσική δημιουργεί τα βιώματα, ή τα βιώματα τη μουσική;
“Σε επίπεδο δημιουργίας εννοείται ότι τα βιώματα δημιουργούν την μουσική. Σε επίπεδο παράστασης, οι ερμηνευτές φιλοδοξούν η μουσική να δημιουργεί τα δυνατά συναισθήματα και αυτά τα βιώματα. Είναι μια φιλοδοξία….”.
Τι σας άφησε αυτή η σκηνοθετική εμπειρία ως δημιουργός ενός νέου μουσικού concept;
“Δεν θεωρώ πως είμαι δημιουργός ενός νέου μουσικού concept….σε καμία περίπτωση, δεν θεωρώ τον εαυτό μου ούτε καν δημιουργό…. απλά ασχολήθηκα με μια οπτική στα πράγματα, η οποία θέλω να πιστεύω, ότι στο μέλλον θα αποτελέσει κοινό τόπο για περισσότερες τέτοιες εκδηλώσεις χώρα μας. Η εμπειρία μου ήταν μια συνεχής σειρά αναρωτήσεων και επαναπροσδιορισμών και αυτό που για μένα έχει σημασία είναι ότι αρκεί 3-4 άνθρωποι να συμφωνήσουν και να υποστηρίξουν, φτάνουν για να ξεκινήσει μια ιδέα”.
Με βάση το μέχρι τώρα έργο σας, φαίνεται πως το «ΠΑΜΕ 90’s» είναι μόνο η αρχή μίας δημιουργικής πορείας γεμάτης μουσικά βιώματα. Θα μας εμπιστευθείτε τι έχετε στο μυαλό σας για το μέλλον;
“Όχι…. απλά μπορώ να σας πω ότι αυτό είναι το πρώτο από τα 5 βήματα που ελπίζω να ολοκληρωθούν μέχρι το τέλος του καλοκαιριού. Πάντα μέσα στο γενικό concept της συνεργασίας καλλιτεχνών με τεχνολογία…”.
Τι αίσθημα θα θέλατε να έχει ο θεατής αφήνοντας πίσω του τη μουσική σκηνή;
“Ό,τι επιθυμούν όλοι οι άνθρωποι που ασχολούνται επαγγελματικά με το θέαμα, ότι ο θεατής μας «ταξίδεψε»… «μαγεύτηκε»… «γοητεύτηκε», πήγε για λίγο κάπου αλλού, με προσδοκώμενο αποτέλεσμα , να γνωρίσει τον εαυτό του καλυτέρα…”.
Ευχαριστούμε πολύ τον κ. Κροντηρά!
Λία Τσεκούρα,
Κριτική αναλύτρια θεατρικών
και μουσικών παραστάσεων.