Άρθρο της δημοσιογράφου, Τάνιας Ώττα που ζει στην Σιάτιστα Βοίου.
Προσπαθώ να μην γίνομαι αχάριστος και γκρινιάρης, αυτές τις μέρες που η παραμονή στο σπίτι έγινε υποχρεωτική . Σκέφτομαι πως είμαι σπίτι μου , έχω ότι χρειάζεται για να περνώ ήσυχα τη μέρα μου και το σημαντικότερο έχω την υγεία μου. Δεν μπορώ όμως να σταματήσω να σκέφτομαι όλα όσα μου λείπουν. Μου είναι αδύνατον να αποδεχτώ αυτή την κατάσταση. Να αποδεχθώ πως δεν μου λείπει η δουλειά μου, η βόλτα, η διασκέδαση, οι μικρές αποδράσεις, ακόμη και οι υποχρεώσεις που μας έκαναν να τρέχουμε ολημερίς. Όλη αυτή η καθημερινότητα που έδινε νόημα στη ζωή μας. Μου λείπουν οι άνθρωποι. Στο γραφείο, στην παρέα, στους δρόμους, στις πλατείες και τα πάρκα. Μου λείπει η φασαρία της ζωής και ο θόρυβος της πόλης.
Με κλείσατε στο σπίτι και μου λέτε να μείνω εδώ για να είμαι ασφαλής. Με εμποδίζετε να δω τους φίλους μου, την οικογένειά μου που είναι μακριά και περίμενε τις ημέρες του Πάσχα για να σμίξουμε και να αρχίσουμε πάλι τις ατελείωτες οικογενειακές κουβέντες. Κοιτάζω το αυτοκίνητό μου από το παράθυρο και δεν μπορώ να μπω μέσα και να ξεχυθώ στους δρόμους. Χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Εγώ και η μουσική. Το παράθυρο ανοιχτό να φυσάει ο αέρας το πρόσωπό μου κι εγώ να απολαμβάνω αυτή τη μικρή διαφυγή. Δεν μου επιτρέπεται να πιώ τον καφέ μου στα αγαπημένα μου στέκια, να φάω το κουλούρι μου στο πάρκο και να χαζεύω τους περαστικούς , ενώ αναρωτιέμαι που πάει ο καθένας. Άλλος βιάζεται κι άλλος βηματίζει αργά. Δεν μπορώ να δω το ηλιοβασίλεμα από το αγαπημένο μου μέρος. Εκεί που κρύβομαι όταν θέλω να ξεφύγω από τον κόσμο. Στην κρυψώνα μου. Μου λείπει η βόλτα στην αγορά, όπου αγόραζα πράγματα που χρειαζόμουν και πολλά περιττά. Τι σημασία έχει, αυτό μου άρεσε . Κι όχι μόνο σε μένα.
Κάνατε το σπίτι μου να μοιάζει με φυλακή κι εγώ φυλακισμένος σε μια ζωή που δεν επέλεξα. Μου λείπει η θάλασσα, η μυρωδιά της φύσης, ο ήχος των πουλιών. Θέλω να βγω και να ζήσω όπως θέλω. Να χαμογελώ στους περαστικούς. Να συζητήσω με τους φίλους μου. Να ερωτευτώ . Να αναπνεύσω τον καθαρό αέρα και να νιώσω τη ζεστασιά του ήλιου χωρίς να νιώθω ότι έχω δραπετεύσει από κάπου. Θέλω τόσα πολλά. Αυτά που είχα πριν. Αυτά θέλω.
Τουλάχιστον όταν κλείνω τα μάτια είμαι ελεύθερος . Στον δικό μου κόσμο. Χωρίς κανόνες και περιορισμούς. Εκεί που ζω τις δικές μου στιγμές, ξανά και ξανά. Εκεί που φτιάχνω τις δικές μου ιστορίες και οι επιθυμίες μου γίνονται πραγματικότητα. Εκεί που τα μάτια μου δακρύζουν μόνο από χαρά κι οι άνθρωποι ξέρουν τι θα πει αγάπη και ανθρωπιά. Εκεί που μπορώ να ονειρεύομαι. Ότι θέλω, όπως το θέλω, όταν το θέλω. Αυτό δεν θα μου στερήσει κανείς. Έχω δικαίωμα να ονειρεύομαι και να φτιάχνω το δικό μου κόσμο. Στη φαντασία μου, στη σκέψη μου, στην καρδιά μου.