Άρθρο του Κων/νου Βαϊούλης – πρόεδρος Δικτύου Αυτοδιοικητικών, Επικεφαλής «Λαρισαίων Κοινόν» – Δημοτικός Σύμβουλος
Τα γερά θεμέλια και η ποιότητα των οικοδομικών υλικών δίνουν τη βεβαιότητα της ασφάλειας του οικοδομήματος και των διαμενόντων σε αυτό, δίνουν όμως μια ακόμη, επίσης πολύτιμη, αίσθηση: εκείνη της συνέχειας, της προοπτικής, ότι πρόκειται για μόνιμη κατοικία, ότι το οικοδόμημα που έγινε θα διαρκέσει τόσο στη φθορά του χρόνου, όσο και στις μη προβλεπόμενες με ακρίβεια, αλλά σίγουρο ότι θα συμβούν στο όχι μακρινό μέλλον, δοκιμασίες του περιβάλλοντος (σεισμοί, πλημμύρες και άλλα δεινά).
Αυτή την απλή, εμπειρική αλήθεια (θέλουν να) αγνοούν οι «ευρωπαϊστές», εγχώριοι και μη. Παρακάμπτουν ως… λεπτομέρεια την ουσιώδη έννοια του «θεμελίου» και επιχειρηματολογούν με ιδεολογικές κατασκευές, αυτοί που θεωρούν το ΥΠΑΡΚΤΟ ΚΑΙ ΘΕΜΕΛΙΩΜΕΝΟ Έθνος… «ιδεολογική κατασκευή». Μάς μιλούν για «ευρωπαϊκό αξιακό σύστημα», τον «ευρωπαίο πολίτη» κόντρα στον «επαρχιωτισμό» του Έθνους – Κράτους, την πλήρη εκκοσμίκευση πασπαλισμένη με «ελευθερίες» και «δικαιωματισμό» (άλλη μια κατασκευή που ουσιαστικά ασελγεί πάνω στα αληθινά δικαιώματα) και άλλα τέτοια χαριτωμένα… α, μας λένε και το άλλο : μόνο μέσα στην Ευρώπη μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την όποια κρίση, την όποια δοκιμασία, όχι ο καθένας μόνος του, ο «ευρωσκεπτικισμός» μας λένε δεν δίνει λύσεις, εντείνει το αδιέξοδο, μόνο «ευρωπαϊκά» μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στις «ευρωπαϊκές δοκιμασίες». Μόνο που οι αληθινά μεγάλες δοκιμασίες που υποστήκαμε και υφιστάμεθα, τόσο η πρόσφατη οικονομική κρίση, το «προσφυγικό» όσο και η θεομηνία του κορωνοϊού που βιώνουμε, καθιστούν το τελευταίο επιχείρημα όχι… χαριτωμένο, όπως τα προηγούμενα, αλλά κακόγουστο αστείο.
«Ευρωπαϊκή απάντηση» ποτέ δεν υπήρξε, σε οποιαδήποτε «πρόκληση που αφορά όλους», ούτε θα υπάρξει. Η «Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη» δεν έχει απλώς πρόβλημα, δεν υφίσταται καν. Η όποια βοήθεια στη χειμαζόμενη από τον κορωνοϊό Ιταλία δεν είναι το αποτέλεσμα της «ευρωπαϊκής απάντησης» στις «κοινές προκλήσεις», φίλτατοι ευρωπαϊστές, η όποια (πολύτιμη) βοήθεια έρχεται από… τρίτες χώρες ! Από τη δαιμονοποιημένη Ρωσία, για παράδειγμα, και την… Κούβα, την ώρα που στη Γερμανία οι Αρχές κάνουν κατασχέσεις ακόμη και σε μάσκες και άλλο υγειονομικό υλικό που προορίζεται για την Ελλάδα. (Πηγή: Ανδρέα Καψαμπέλη , «Οργή για το τείχος του Βερολίνου», «Κυριακάτικη δημοκρατία», 29 Μαρτίου 2020).
Η Ιταλία (και η κάθε ευρωπαϊκή χώρα) είναι «ευρωπαϊκά» ολομόναχη στη θεομηνία που ζούμε, αποτέλεσμα της μοναξιάς είναι κάθε εθνικό κράτος να περιχαρακώνει τα σύνορά του και να βρίσκει τρόπους προστασίας για τους πολίτες του, η κάθε χώρα μόνη της στα δύσκολα… για να μη πούμε και το… άλλο! Έχει μεγάλο «άχτι» η Γερμανία με την Ιταλία που δεν την έδεσε με τις μνημονιακές αλυσίδες , όπως κατάφερε με εμάς. Γιατί ; Διότι σε αντίθεση με εμάς που έχουμε ως «βαριά βιομηχανία» τον τουρισμό (μεγάλη προσβολή για μια χώρα αυτή η διαπίστωση), η Ιταλία έχει σοβαρή ΕΘΝΙΚΗ παραγωγική βάση και δεν είναι εύκολο θύμα του (γερμανικών συμφερόντων) υπερεθνικού Διευθυντηρίου. Η δοκιμασία αυτή δεν είναι μια ευκαιρία για την «ευρωπαϊκή απάντηση στις ευρωπαϊκές προκλήσεις, γιατί μόνοι μας δεν μπορούμε», όπως λένε «οι μένουμε Ευρώπη», είναι η ευκαιρία να πάρει την εκδίκησή της η Γερμανία ή, τουλάχιστον, να δείξει τις... διαθέσεις της στις «ανυπάκουες» χώρες.
Η Γερμανία αρνείται -μέχρι στιγμής- το «ομόλογο– corona bond» για την αντιμετώπιση του ιού και βρήκε ευκαιρία για την επιβολή «νέου τύπου» Μνημονίων. Οι υπόλοιποι όμως «εταίροι» με επί κεφαλής τη Γαλλία του Μακρόν, (μεταξύ των οποίων και η δική μας Κυβέρνηση) αντιδρούν και καλούν τη Γερμανία «να συνετιστεί». Ανοησίες. Η Γερμανία σε κάθε «ευρωπαϊκή κρίση» βρίσκει την ευκαιρία να βγάζει λεφτά, αυτό έκανε με την οικονομική κρίση, αυτό κάνει και τώρα… και γιατί να μην το κάνει δηλαδή; Επειδή διαψεύδει τις αφελείς δοξασίες των «μένουμε Ευρώπη» ;
Η Γερμανία θεωρεί ότι η κρίση του ιού της δίνει τη δυνατότητα «να ολοκληρώσει το σχέδιό της για μια γερμανική Ευρώπη. Ο Γερμανός υπουργός Οικονομίας –και δεξί χέρι της Καγκελαρίου- Πέτερ Αλτμάιμερ σε επίκαιρη κοινοβουλευτική ερώτηση τις προηγούμενες ημέρες απέρριψε, πριν ακόμη συγκληθεί η Σύνοδος Κορυφής, την έκδοση ευρωομολόγου και ξεκαθάρισε ότι σε περίπτωση ενεργοποίησης του ESM θα ισχύουν «αυστηρές προϋποθέσεις κατάλληλες για το επιλεγμένο χρηματοδοτικό μέσο» προσφέροντας «προληπτικές πιστωτικές γραμμές» στα κράτη που πλήττονται, όπως η Ιταλία. Για την απάντηση αυτή, που παραπέμπει ευθέως σε μνημόνια, πανηγύρισε μέχρι και ο βουλευτής (των θεωρητικά αντιπολιτευόμενων) Πρασίνων Danyal Bayaz, που είχε θέσει το ερώτημα, λέγοντας «ότι αυτό είναι καλό», διότι «θα ανακουφίσει τις οικονομικές συνέπειες».
Όπως εύστοχα επισημαίνει η Νεφέλη Λυγερού (Πρώτο Θέμα 31/03/2020): «Κάποιοι οικονομολόγοι χαρακτήρισαν την επιμονή της Μέρκελ να μην λειτουργήσει συλλογικά ως αυτοκτονικό ιδεασμό. Αυτή την φορά, εξάλλου, απέναντί της δεν στέκεται ένας εύκολος αντίπαλος, όπως ήταν η Ελλάδα το 2010 και το 2015. Σ’ αυτές τις συνθήκες, χωρίς αμφιβολία, η στάση της απογυμνώνεται από επικοινωνιακά ευρήματα και ιδεολογικά στερεότυπα. Το εφιαλτικό παρελθόν της Γερμανίας επανέρχεται σαν σκιά στον ευρωπαϊκό ουρανό».
Ακούγονται ήδη πολλές σοβαρές και θεσμικές φωνές, που ζητούν το μποϋκοτάρισμα των γερμανικών προϊόντων και επιχειρήσεων. Είναι το επόμενο βήμα στην ολοένα και διογκούμενη αντίδραση των πολιτών των υπολοίπων εθνών-κρατών της Ευρώπης.
Αντίδραση η οποία αγνοείται επιδεικτικά από σύσσωμο σχεδόν το γερμανικό πολιτικό σύστημα, που εμφανίζεται να μην συνειδητοποιεί ότι αυτές τις ημέρες θα σφραγιστεί η δημόσια εικόνα της Γερμανίας στα μάτια των ευρωπαϊκών λαών. Απροκάλυπτη διάθεση για ολοκληρωτική επιβολή, αλαζονεία και ιδιοτέλεια είναι το τρίπτυχο που χαρακτηρίζει τη στάση του Βερολίνου και απειλεί να τινάξει στον αέρα το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Το βλέμμα των άλλων τείνει να γίνει πιο επικριτικό από ποτέ. Είναι σαν να πήρε η πανδημία τα προσχήματα και να αποκαλύφθηκε το πραγματικό πρόσωπο της Γερμανίας και μάλιστα σε μία στιγμή που όλοι έχουν το βλέμμα τους στυλωμένο σ’ αυτή. Το πρόβλημα της αρχιτεκτονικής και της λήψεως αποφάσεων παραμένει και οξύνεται, αποδεικνυόμενο ως δυσεπίλυτο και οι όποιες προσχηματικές προτάσεις αναμορφώσεως αποδεικνύονται αλυσιτελείς.
Η «Ε.Ε» που στερείται θεμελίων, ακόμα και «υπερεθνικών» θεμελίων. Η «Ε.Ε» που δεν κινείται, έστω, στην προοπτική ενός Ευρωπαϊκού imperium, όχι με την έννοια του ιμπεριαλισμού όπως τον ξέρουμε, αλλά με τη έννοια ενός «Χώρου» που θα έχει δική του γεωπολιτική (όπως έχουν «ο Ατλαντισμός», «η Ευρασία», η Κίνα) και θα χρησιμοποιεί το νόμισμά της ως εργαλείο αυτής της γεωπολιτικής και όχι ως καθυπόταξη των λαών της, που θα έχει αίσθηση Ιστορικού Πεπρωμένου, που θα ανανεώνεται από τους ευρωπαϊκούς πληθυσμούς και θα ζωογονείται από τους ευρωπαϊκούς πολιτισμούς και δεν θα είναι «Ευραβία», που το αξιακό της σύστημα θα είναι συγκροτημένο και ξεκάθαρο, δηλ. «Ελλάδα και όχι Περσία, Ρώμη και όχι Καρχηδόνα, Χριστιανισμός και όχι Ισλάμ». Ένα τέτοιο imperium δεν θα θυσίαζε ένα μέλος της ως «αποθήκη ψυχών» ούτε θα μετέφερε «αναλογικά» πρόσφυγες σε άλλες χώρες όπως ζητούνε κάποιοι «ευρωπαϊστές», αλλά θα είχε απόρθητα σύνορα, «ευρωπαϊκά σύνορα» στην πράξη, όχι στα λόγια. Σε μια τέτοια Ευρώπη θα ήταν αδιανόητο να υπάρχει τμήμα εδάφους της που είναι κατεχόμενο (όπως συμβαίνει με το βόρειο τμήμα της Κυπριακής Δημοκρατίας) και ένα μέλος της, καλή ώρα εμείς, να «πιέζεται» από τρίτους, γιατί έτσι θέλουν οι γεωπολιτικές επιδιώξεις και τα οικονομικά συμφέροντα «της ηγεμονικής δύναμης» και των δορυφόρων της, η οποία επιβάλλει και «συμφωνίες» τύπου «Πρεσπών», γιατί δεν υπάρχει αληθινή ευρωπαϊκή θέληση και τρόπος να επιβληθεί.
Η τραγωδία είναι ότι τα εθνικά κράτη έχασαν ολόκληρα τμήματα της κυριαρχίας τους και είναι απελπιστικά μόνα… η Κυπριακή Δημοκρατία απέναντι στους Τούρκους πειρατές και τα γεωτρύπανά τους, η Ελλάδα μόνη στην οικονομική κρίση, στο «μεταναστατευτικό», στους όποιους απέναντι, από τους Τούρκους μέχρι τους Αλβανούς και του Σκοπιανούς, η Ιταλία (και κάθε χώρα) μόνη απέναντι στον κορωνοϊό. Η τραγωδία είναι ότι η εθνική κυριαρχία θυσιάζεται για να συντηρείται ένα club οικονομιστών, τεχνοκρατών και δικαιωματιστών υπό την εποπτεία της «ηγεμονικής δύναμης». Γιατί μια «Ε.Ε» που δεν είναι Ευρώπη των Εθνών ούτε imperium, είναι καταδικασμένη να «ταυτίζεται» με τα στενά οικονομικά συμφέροντα και τις γεωπολιτικές επιδιώξεις της «ηγεμονικής δύναμης» της Γερμανίας σήμερα, ποιος ξέρει ποιας αύριο – αν υπάρξει αύριο, που δεν θα υπάρξει.
Δεν θα υπάρξει αύριο και αυτό δεν είναι ευχή ούτε προφητεία. Η οικονομική κρίση υπήρξε η αρχή, νέες προκλήσεις τύπου ιού, το τέλος. Δεν θα υπάρξει αύριο, διότι το «ευρωπαϊκό οικοδόμημα» δεν βασίζεται απλά σε σαθρά θεμέλια, στερείται θεμελίων. Η μόνη ευχή είναι να μη θα θαφτούν στα συντρίμμια της τα ιστορικά ευρωπαϊκά έθνη.