Άρθρο του Θανάση Χαϊκάλη
Παραλιακό χωριό της Δυτικής Πελοποννήσου στην περιοχή της αρχαίας Φίας. Γραφικό με έντονο το παραδοσιακό χρώμα που συνδυάζει βουνό και θάλασσα. Απέχει 13 χλμ. Από τον Πύργο και 37 από την Αρχαία Ολυμπία.
Μοναδικό προνόμιο. Ανοίγοντας το παράθυρό σου μπορείς ν’ απολαύσεις με όλη την ακτίνα του ματιού σου, τη θέα που σου προσφέρεται. Τη θάλασσα. Αυτή που ύμνησαν ποιητές και διηγηματογράφοι, αυτή που τραγούδησαν μικροί και μεγάλοι, από τότε που υπήρχαν άνθρωποι, από τότε που υπήρξε θάλασσα. Το μικρό ψαροχώρι με το μικρό λιμανάκι, είναι πόλος έλξης δραστηριοτήτων για την περιοχή. Δουλειά με κούραση για το μεροκάματο, αλλά και ξεκούραση από το βάρος και το άγχος της ανέχειας.
Κύρια πηγή ζωής και κίνησης, τα φορτηγά πλοία. Σε συνδυασμό με τα 4 εργοστάσια συσκευασίας σταφίδας, τα πάντα κινούνται γύρω από το λιμάνι, τη σταφίδα και το καράβι. Οι εμπορικές συναλλαγές βέβαια συνεχίζονται με λιπάσματα, ξυλεία, ρετσίνι και σίδερο που δίνουν το δικό τους μεροκάματο στην εργατική τάξη του χωριού. Καλό μεροκάματο που λείπει από τη γύρω περιοχή και κατακλύζεται από εργατικό δυναμικό αναζητώντας μια θέση στον ήλιο της δουλειάς. Ευλογία Θεού η δουλειά. Έτσι έμαθαν να λένε από τους μεγαλύτερους. Αρκεί να είναι καθημερινή, με ανθρώπινες συνθήκες και ικανοποιητική αμοιβή.
Είναι έτσι; Δύσκολο ερώτημα.
Κατανοητό όμως όταν βλέπεις τους εργάτες στην ηλικία των 50 ετών κουρασμένους και γερασμένους, να σκέφτονται και να συζητούν αν θα προλάβουν να πάρουν τη σύνταξη της κοροϊδίας και της απογοήτευσης ανάλογα με τα χρόνια προσφοράς στη ζωή και στον τόπο που έζησαν και αγάπησαν.
Μα η ζωή συνεχίζεται και έχει πάντα ανατροπές. Τα εργοστάσια σταφίδας έκλεισαν, τα φορτηγά καράβια άλλαξαν Ρότα και ο μαρασμός λόγω αναδουλειάς κυριάρχησε για τα καλά στο γραφικό ψαροχώρι.
Οι νέοι άρχισαν σιγά-σιγά να το εγκαταλείπουν και οι γεροντότεροι έμειναν με τις αναμνήσεις τους και με την περηφάνια της διήγησης στα εγγόνια που απέμειναν, όμορφων στιγμών από τα χρόνια της νιότης. Αλλά είπαμε, η ζωή συνεχίζεται και δίνει πάντα το ανάλογο μερίδιο σ’ αυτόν που αξίζει. Και το Κατάκολο άξιζε και πήρε από τη ζωή και τη μοίρα αυτό που έπρεπε.
Οι Ολυμπιακοί αγώνες του 2004 έρχονται ν’ αλλάξουν τη ζωή στην Ελλάδα. Η διαφημιστική εκστρατεία είναι στο φόρτε της και η Αρχαία Ολυμπία παίρνει το μερίδιο που της αναλογεί. Φυσικά μαζί της και το Κατάκολο. Όλα αρχίζουν ν’ αλλάζουν πια.
Το λιμάνι αρχίζει τα μεγαλώνει και να βαθαίνει. Ο χώρος αλλάζει, τα μαγαζιά ξεφυτρώνουν εν ριπή οφθαλμού και τα μεγάλα κρουαζιερόπλοια αρχίζουν να καταφθάνουν μεταφέροντας την Ευρώπη στην Ελλάδα και στην Αρχαία Ολυμπία μέσω Κατακόλου.
Και η ζωή συνεχίζεται. Το Κατάκολο αλλάζει και τα κρουαζιερόπλοια μεγαλώνουν μεταφέροντας όλο και περισσότερους τουρίστες απ’ όλα τα μέρη του κόσμου.
Οι αφίξεις πλέον κυμαίνονται από 250-300 το χρόνο με 500.000 τουρίστες και το συνάλλαγμα ρέει όμορφα και κανονικά στα μαγαζιά και στα ταμεία του Κράτους.
Βέβαια για νέα μαγαζιά δεν γίνεται λόγος αφού κυριολεκτικά ότι τρύπα υπάρχει έχει γίνει μαγαζί με τουριστικά είδη.
Ε ρε δόξες το Κατάκολο. Μόνο που εκείνοι που έζησαν και αγάπησαν το Κατάκολο δημιουργώντας τις οικογένειές τους και βάζοντας τις βάσεις για την ύπαρξη του χωριού δεν υπάρχουν πια. Εύχομαι οι νεότεροι και οι επερχόμενες γενεές να μπορέσουν να μεγαλώσουν τη φήμη του χωριού μας και να το διατηρήσουν στην πρώτη θέση της επικαιρότητας που βρίσκεται σήμερα.
